Integraal management: laat het allemaal maar gebeuren

“Goed mensen, laat ik er dan alleen nog dit over zeggen: als wij vinden dat jullie klaar zijn voor integraal management, dan vínden wij dat ook. En dat betekent wat. Dat betekent veel. Want jullie weten, Robin en ik willen nogal eens van mening verschillen (ja, ik kan heel eigenwijs zijn – haha), maar dit keer konden we echt niet anders dan het met elkaar eens zijn. Honderd procent. We hebben er alle vertrouwen in, Robin en ik. Jullie zijn klaar voor dat echte leiderschap, die volle verantwoordelijkheid. En ja, dat is een compliment van ons aan eenieder van jullie.” 

“Iemand die al die diagrammen ook écht begrijpt”

Oké, even verstand op nul. Even vergeten dat het Duco is die daar vol van zichzelf staat te zijn, paraderend voor een hightech PowerPointpresentatie (in elkaar gezet door de stagiaire van de afdeling Marketing en Communicatie), dan wil ik het wel toegeven: speechen kán hij.
Als je niet beter zou weten, zou je denken dat dit het verhaal is van iemand die weet waar hij het over heeft. Iemand die al die pijlen en diagrammen op de slides ook echt begrijpt, en ook nog eens over het zeldzame talent beschikt om moeilijke dingen makkelijk te verwoorden. Want écht: de juiste woorden, de juiste toon, perfecte timing. En dat allemaal ten overstaan van een dozijn managers die er nou niet bepaald om hebben gevraagd. Niet om deze speech. En al helemaal niet om de invoering van integraal management.

“Duco wil zich natuurlijk indekken, de slimmerik ”

 Ze zitten er allemaal wat tam bij, zo vlak voor de zomervakantie. Maar dat neemt niet weg dat de kernboodschap erin hakt: na de zomer wordt alles anders. Want ik zie ze wel, die blikken. Kritische blikken, verwarde blikken. Blikken die zeggen ‘het zal mijn tijd wel duren’. Annemiek en Karin zitten de hele tijd te appen (héél irritant). Martijn is eigenlijk de enige die zo nu en dan enigszins geloofwaardig iets op papier krabbelt. Met een rood aangelopen hoofd en een rechte rug, zoals dat het beste jongetje van de klas betaamt.

Nee, dan ik. Toen Duco doodleuk aankondigde dat managers na de zomer ook HR-taken gaan overnemen, wilde ik het liefst door de grond zakken. Ik wil het liefst de hele tijd door de grond zakken. Maar: ook ik weet de rug recht te houden. Ik heb me namelijk voorgenomen het allemaal maar te laten gebeuren. Dat hele integrale management, ik laat het gewoon gebeuren. Zo hebben we het dit weekend ook besproken, M. en ik.

“We zullen niet het eerste bedrijf zijn dat zich vertilt aan zo’n nieuwe managementstructuur,” zei M., toen ik weer eens over Duco’s onuitstaanbare kortzichtigheid begon. “Echt, er zijn er meer die het eerst fout moeten doen, voordat ze begrijpen hoe het beter kan. Trial and error, Robin.”
Hoe het beter kan. Hoe vaak ik dát nou wel niet aan Duco’s verstand heb geprobeerd te peuteren, de afgelopen weken. Draagvlak hebben we nodig! Mooi dat onze managers “uitmuntende KPI’s” hebben, maar kunnen (en willen) ze in plaats van controleren ook inspireren en motiveren? Kunnen (en willen) ze met hun mensen praten? Kunnen (en willen) ze werken aan teambuilding?  Ach, breek me de bek niet open.

En dan staat die Duco daar nu dat Hallelujaverhaal te verkopen alsof het óns verhaal is. Hij wil zich natuurlijk indekken, de slimmerik. Met z’n “Robin en ik vinden dat jullie er klaar voor zijn”, “Robin en ik hebben er vertrouwen in.” “Robin en ik”, het idee alleen al.
Nee, ik ben er klaar mee. Ik wil op vakantie. Nog een paar dagen, dan zitten we in de Limousin, M. en ik. Ver weg van al dit gedoe. Drie weken lang.

“Op teenslippers de Kilimanjaro beklimmen”

Het vooruitzicht van bossen en meertjes en eindeloze uren met M. had Duco’s speech al lang en breed verdrongen, toen, tegen vijven, Martijn ineens voor mijn bureau stond. Strak in de plooi, als altijd, maar ook zichtbaar aangedaan. Zijn voorhoofd glom ervan.
“Mag ik zo vrij zijn, Robin? Met de beste wil van de wereld begrijp ik nog niet dat jij dit allemaal gewoon maar laat gebeuren. Goed, ik ben maar van de Finance, ik weet natuurlijk niets van HR, maar ik dacht altijd dat jullie primair over ménsen gaan. Niet over systemen, daar ben ik al voor. Dat Duco dat niet snapt, oké, maar als HR-manager zou jij toch beter moeten weten. Van iemand die de hele dag met cijfertjes bezig is, kun je toch niet verwachten dat hij ineens HR-taken gaat overnemen? Gesprekken voeren, coachen, de drijfveren van werknemers versterken. Geen idee hoe dat allemaal moet. Dat is toch jouw werk? Neem me niet kwalijk Robin, maar ik heb werkelijk het idee dat wij vandaag te horen hebben gekregen dat we de Kilimanjaro gaan beklimmen op teenslippers. En dat na de zomer al?”
Ik was er even stil van. Dat uitgerekend deze man, nota bene het toonbeeld van behoudend leiderschap, de vinger zo beeldend op de zere plek had weten te leggen. Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Want inderdaad: we staan aan de voet van onze eigen Kilimanjaro. En Duco denkt de top op teenslippers te kunnen bereiken. Zonder adequate uitrusting, niet gehinderd door enige kennis van wat die ‘individualisering’ en ‘zelfsturing’ nou werkelijk inhouden, is hij al begonnen te klauteren. Met om zijn middel het klimtouw waar twaalf managers aan bungelen, ook allemaal op teenslippers.
Ik schraapte mijn keel. “Martijn, ik ben het volkomen met je eens.”
En páf, met die ene zin had ik ineens mijn drive terug. De zin om het allemaal aan te pakken. Vandaag nog, nú. Ik voelde een enorme monoloog in mij opborrelen, maar ik ademde in en uit, dacht net op tijd aan de bossen en meertjes die op ons lagen te wachten.
 “Zo’n vaart zal het niet lopen, Martijn. En ik beloof je: tegen de tijd dat we die Kilimanjaro echt gaan beklimmen, zorg ik voor stevige bergschoenen.”
Ik ademde in en uit. En toen, zomaar ineens, leek de vakantie al begonnen.

Waar ga jij ná de zomer naartoe?

Wil jij je verder ontwikkelen op het gebied van nieuwe managementstructuren, of heb je andere ontwikkelwensen? Bekijk ons uitgebreide trainingsaanbod en kies de training die bij je past. Schrijf je nu in en maak na de zomer een frisse start.